Het idee van het holografisch universum suggereert dat ons universum een onzichtbare orde bevat die elk punt met elk ander punt in het universum verbindt. Het vertelt ons dat het hele universum verbonden is door zulke subtiele verbindingen tussen gebeurtenissen en plaatsen. Dit perspectief bevestigt ook het idee dat we wellicht leven in een simulatie of in een virtueel universum, waarbij onze zintuiglijke ervaring slechts een illusie is die wordt voortgebracht door een kunstmatige realiteit.
In ons dagelijks leven staan we er eigenlijk helemaal niet bij stil. We gaan er vanuit dat we leven in een driedimensionale wereld vol vormen, texturen, patronen en allerlei soorten objecten. Je hebt de illusie dat je gevoel over deze fysieke objecten representatief is en dat je subjectieve waarneming de juiste is qua diepte, grootte, temperatuur, textuur en gewicht.
Wanneer je echter op de hoogte bent van het double-split experiment, dan weet je dat onze realiteit wordt gevormd door onze persoonlijke waarnemingen en dus niet de werkelijke realiteit weerspiegelt.
Is onze realiteit een illusie?
Maar wat als onze waarneming van ruimte, locatie en diepte allemaal een illusie is, een constructie van onze geest die van moment tot moment door onze overtuigingen wordt ondersteund? Onze overtuigingen bieden ons een schijnbare houvast om de vorm van onze omgeving te interpreteren. Want wat zou het voor ons betekenen als al onze waarnemingen in feite een bijzonder goed georkestreerde hallucinatie zijn die door de hersenen wordt geproduceerd?
Het idee van het holografisch universum krijgt steeds meer aanhang binnen de natuurkunde. De theorie suggereert dat onze perceptie van drie dimensies het product is van onze geest die informatie decodeert die voortkomt uit een tweedimensionale, platte wereld.
Deze constructie gebeurt op dezelfde manier als een computer die een realistisch, bewegend computerspel construeert uit miljarden bits van enen of nullen. Met andere woorden, onze zintuigen nemen alleen informatie waar en geen echte fysieke objecten, mensen of dingen. Dat gevoel van lichamelijkheid is een illusie dat door onze hersenen wordt geproduceerd.
Nassim Haramein over het holografisch principe
Wetenschapper Nassim Haramein legt het holografische principe als volgt uit: het holografisch principe is door de eeuwen heen aanwezig geweest, al werd het in het begin misschien niet zo genoemd. Het concept dat alles in alles aanwezig is, dat je vanuit elk punt of elk deel van het universum de informatie van het geheel zou kunnen krijgen, is al beschreven in oude tradities, het sjamanisme en meesters over de hele wereld in veel verschillende culturen. Het concept van eenheid is er altijd al geweest.
Bij de ontwikkeling van het holografische principe in de standaardfysica beginnen we de verkenning echter met de beroemde natuurkundige David Bohm, die de impliciete en expliciete orde van de schepping zag als deze structuur waarin de schepping op elk punt elk stukje informatie van het geheel bevatte.
Elk gebied bevat de totale structuur die zich daarbinnen ontvouwt. Hij dacht dat alle informatie van het universum op elk punt aanwezig zou zijn. En dit werd al vroeg beschreven in zijn verkenning van het holografische principe.
Wat is een hologram?
“Een hologram is een experiment of een opstelling om een driedimensionale projectie in de ruimte te krijgen,” beschrijft Haramein. “Het is belangrijk te begrijpen dat het holografische principe van de fysica alleen zo wordt genoemd als analogie. En dit is waar veel mensen in de war raken, inclusief natuurkundigen. En dus maak ik een zeer duidelijke scheiding tussen een hologram dat wij hier op aarde kunnen noemen en het universum dat een holografisch principe heeft. Dat zijn twee verschillende dingen.
Maar het hologram is een goede analogie voor wat het universum waarschijnlijk aan het doen is. Wanneer je een hologram produceert, wordt een laserstraal gesplitst in twee identieke stralen en omgeleid door het gebruik van spiegels. Een van de gesplitste stralen wordt op het object gericht – bijvoorbeeld een theekopje. Een deel van het laserlicht wordt door het voorwerp rechtstreeks op de fotografische plaat weerkaatst. De tweede straal wordt op de fotografische plaat gericht. En wanneer de twee stralen elkaar kruisen en interfereren, creëert het interferentiepatroon een virtueel 3D-beeld van het oorspronkelijke voorwerp in de ruimte.”
Als een hologram in stukken wordt gesneden, bevat elk stuk hele weergaven van het gehele holografische beeld. Het interessante hieraan is dat als je de fotografische plaat in tweeën snijdt en er met de laser op schiet, het holografische beeld nog steeds zal verschijnen. Het zal echter een lagere resolutie hebben, maar het is er nog steeds. En ook als je de plaat in vier stukken snijdt, zal het beeld er nog steeds zijn, maar slechts in een kwart van de oorspronkelijke resolutie. Alle informatie is er nog steeds.
Wat zegt de wetenschap over het holografische universum?
Het idee dat het universum een soort holografische projectie zou kunnen zijn, is een concept dat afkomstig is van de theoretische natuurkunde. Hoewel het concept vaak wordt geassocieerd met speculatieve of randtheorieën, is er wel serieus wetenschappelijk onderzoek verricht naar deze concepten. Hier is een korte uiteenzetting:
Holografisch Principe: Dit is een concept in de stringtheorie. Het principe stelt voor dat de informatie en eigenschappen van een driedimensionale ruimte kunnen worden gecodeerd en gerepresenteerd als een tweedimensionaal oppervlak, alsof het een hologram is. Dit betekent dat alle informatie die zich in een bepaalde ruimte bevindt, inclusief zwaartekrachtsverschijnselen, op een grensvlak aan de rand van die ruimte kan worden beschreven. Het idee is dat deze ‘grens’ alle informatie van het volume ‘encodeert’ op dezelfde manier als een hologram. Dit principe kwam naar voren uit het onderzoek naar zwarte gaten, waarbij bleek dat de informatie over alles wat in een zwart gat valt, wordt opgeslagen op het oppervlak ervan, oftewel de horizon.
David Bohm: Bohm was een quantumfysicus die het concept van het holografisch universum naar voren bracht. Hij geloofde dat de zichtbare en tastbare realiteit slechts een oppervlakkige laag is, terwijl er ook een diepere orde van onderling verbonden fenomenen onder die oppervlakte ligt. Hoewel zijn pionierswerk niet volledig geaccepteerd in de hoofdstroom van de fysica, is het van grote invloed geweest op denkers die geïnteresseerd zijn in het verband tussen bewustzijn en de natuurkunde.
Stephen Hawking: Hawking deed veel baanbrekend onderzoek naar zwarte gaten en kosmologie. Zijn werk droeg bij aan het idee dat informatie die in zwarte gaten terechtkomt, niet volledig verloren gaat, maar wordt opgeslagen of gecodeerd aan de randen. Dit leidde mede tot het holografische principe.
Kwantummechanica: Kwantummechanica zelf stelt niet direct dat ons universum holografisch is. Toch zijn er binnen het werkveld van kwantummechanica aspecten van kwantumverstrengeling en non-localiteit die aanwijzingen geven dat de realiteit fundamenteel niet-lokaal is, wat consistent kan zijn met een holografische interpretatie van het universum.
Het holografisch universum
Het idee van het holografisch universum begon aan populariteit te winnen in de jaren zestig toen natuurkundigen, zoals David Bohm en Karl Pribram, suggereerden dat schijnbaar coherente, golfachtige eigenschappen van subatomaire deeltjes, iets dat de kwantummechanica nooit gemakkelijk zou kunnen verklaren, werd geproduceerd door een subtiel holografisch ordeningsprincipe dat op elk punt in het universum bestaat. Bohm noemde dit later de “impliciete orde” van het universum. Het suggereert dat elk punt in het universum op een of andere manier verbonden is met elk ander punt.
Holografie is iets wat je waarschijnlijk kent van hologrammen. Je had vroeger in de jaren 80 van die boekenleggers en tegenwoordig zie je ze nog weleens op creditcards of andere beveiligingstoepassingen. Ze hebben een driedimensionaal uiterlijk, maar in feite is het een afbeelding die is ingebed in een dunne filmstrook.
Je ziet ook wel van die grotere hologrammen in pretparken en wetenschapsmusea, waarvan sommige er levensecht uitzien als een 3D-object dat recht voor je neus staat. Je kunt om het object heen lopen en alle details van het object zien.
In werkelijkheid is een hologram een ’trucje van het licht’. Het hologram is slechts een afbeelding, maar de informatie die in de film is ingebed wordt geprojecteerd op de ruimte, waardoor het er fysiek echt uitziet. In zekere zin zit het ‘geheel (holo) in elke gram (deeltje)’.
Hoe werkt een hologram?
Een hologram wordt gemaakt met behulp van lasers en twee lichtstralen. Eén straal wordt door het object op een film gereflecteerd. De andere straal fungeert alleen als referentie. Wanneer een laser door de film wordt geprojecteerd, komt het 3D-beeld tot leven. Alle informatie is ingebed in de filmstrook, waarbij het gehele beeld in elk deeltje terugkomt. Wanneer je deze kleinere deeltjes verwijdert, is het beeld er nog steeds, maar het wordt steeds vager en waziger.
Zijn onze realiteit en ons universum holografisch?
Wat als onze realiteit op dezelfde manier werkt? Als we kijken naar de manier waarop ons brein werkt, dan kan het zijn dat onze hersenen holografische afbeeldingen creëren die er voor ons driedimensionaal uitzien en aanvoelen, maar in feite slechts stukjes informatie zijn die deel uitmaken van een groter geheel, net zoals het hologram. We zouden het verschil niet kunnen zien, omdat we ons hele leven bezig zijn met het waarnemen van informatie via onze hersenen en dus geen referentie hebben.
Het holografische principe
De zwaartekracht en kwantummechanica zijn decennialang niet verenigbaar geweest in één theorie.
Het holografische principe heeft geholpen om vele verschijnselen te kunnen verklaren die tot toen onverklaarbaar waren. Neem bijvoorbeeld remote viewing: hoe is het mogelijk dat iemand iets op afstand nauwkeurig kan waarnemen? En zelfs details kan geven over kleur en vorm over een object op duizenden kilometers afstand?
Misschien is het zo dat alle informatie van het universum al ‘holografisch’ is ingebed in elk stukje ruimte en verzamelt de kijker gewoon die reeds beschikbare informatie.
Vergelijkbare verklaringen zouden kunnen worden gebruikt om helderziendheid en vooruitziende waarnemingen te kunnen verklaren. Ook al lijkt iets fysiek heel ver weg, op een ander niveau blijkt het plots heel dichtbij. In deze video wordt het holografisch principe feilloos uitgelegd.
Synchroniciteit
Denk ook aan de synchroniciteiten die je dagelijks meemaakt. Hoe beter je jezelf hiervan bewust bent, hoe vaker je deze ‘schijnbare toevalligheden’ zal opmerken. Wanneer dit gebeurt, lijkt het alsof er een verborgen, bijna mysterieuze verbinding is in alles wat ons omgeeft.
Hoe kunnen deze totaal niet-gerelateerde gebeurtenissen, tijdstippen, getallen, mensen of plaatsen zo verbonden en geordend lijken? De enige andere verklaring dan “toevallig” is dat deze dingen reeds met elkaar verbonden zijn in een holografisch geheel, een manier die wellicht niet voor onze geest te bevatten is, maar wel is ingebed in de aard van ons universum.
Non-lokaliteit binnen het holografisch universum
Non-lokaliteit is een fenomeen waarbij deeltjes of objecten op de een of andere manier met elkaar gecorreleerd zijn. De kwantummechanica laat zien dat deeltjes die in het verleden ooit interactie hebben gehad, voor altijd niet-lokaal verbonden zullen zijn en recente experimenten ondersteunen dat. Als je iets doet met een van de deeltjesparen, zal de andere in real-time reageren, ongeacht de afstand tot het andere deeltje. Dit fenomeen staat ook wel bekend als kwantumverstrengeling. Maar hoe is dit mogelijk?
Hoewel de Kopenhaagse interpretatie ons vertelt dat er sprake is van kwantumverstrengeling, geeft het echter niet aan hoe het werkt. Het idee achter het holografisch universum suggereert echter dat er op een dieper niveau van onze waargenomen werkelijkheid een ordeningsprincipe is ingebed in de vorm van ‘het veld’. In ‘het veld’ zijn ruimte en tijd verbonden met elk ander punt, waardoor interacties sneller mogelijk zijn dan de snelheid van het licht.
