Het concept van het holografisch universum suggereert dat ons universum doordrongen is van een onzichtbare ordening, waarbij elk punt met alle andere punten is verbonden. Dit idee impliceert dat gebeurtenissen en plaatsen subtiel met elkaar in contact staan, wat ook de mogelijkheid oproept dat we leven in een gesimuleerde of virtuele werkelijkheid. Onze zintuigen zouden dan slechts een illusie ervaren, gecreëerd door een kunstmatige realiteit.
In het dagelijks leven staan we hier zelden bij stil. We gaan ervan uit dat we in een driedimensionale wereld leven, vol tastbare objecten en waarneembare kenmerken zoals diepte, textuur en temperatuur. Toch biedt het beroemde double-slit experiment aanwijzingen dat wat we waarnemen sterk wordt beïnvloed door onze perceptie en niet per se de werkelijke aard van de werkelijkheid weerspiegelt.
Is onze realiteit een illusie?
Stel je eens voor dat onze ervaring van ruimte en diepte slechts een constructie van onze geest is, een projectie die wordt gevormd door onze overtuigingen. Als onze waarneming een zorgvuldig georkestreerde hallucinatie blijkt te zijn, roept dit vragen op over wat we werkelijk begrijpen van onze omgeving. Onze overtuigingen bieden ons houvast om de wereld te interpreteren, maar wat als dit alles slechts een illusie is, voortgebracht door ons brein?
Het holografisch principe in de natuurkunde
Dit idee vindt steeds meer weerklank binnen de natuurkunde. Het holografisch principe stelt dat onze driedimensionale werkelijkheid eigenlijk een product is van informatie die wordt gecodeerd in een tweedimensionaal vlak. Vergelijkbaar met hoe een computer een ingewikkeld videospel maakt uit nullen en enen, decodeert ons brein informatie en creëert het de illusie van een fysieke wereld. Wat we zien en voelen zijn niet de echte objecten zelf, maar slechts de door onze zintuigen verwerkte gegevens.
Nassim Haramein en het holografisch principe
Nassim Haramein, een vooraanstaand wetenschapper, beschrijft het holografisch principe als een eeuwenoud idee. Volgens hem stelt dit principe dat elk deel van het universum de informatie van het geheel bevat. Dit idee van eenheid is terug te vinden in oude tradities en culturen wereldwijd. In de moderne natuurkunde werd dit verder uitgewerkt door de beroemde natuurkundige David Bohm, die stelde dat elk punt in het universum de totale informatie van de schepping in zich draagt.
Hoe werkt een hologram?
Een hologram creëert een driedimensionale projectie in de ruimte door middel van lasers. Wanneer een laserstraal in tweeën wordt gesplitst, weerkaatst een deel van het licht van een object naar een fotografische plaat, terwijl het andere deel direct op de plaat wordt gericht. Wanneer deze twee lichtstralen samenkomen, ontstaat er een interferentiepatroon dat een 3D-beeld van het object vormt. Zelfs als het hologram in stukken wordt gesneden, bevat elk fragment nog steeds het volledige beeld, zij het met een lagere resolutie.
Wetenschappelijke inzichten
Het idee dat het universum een holografische projectie zou kunnen zijn, is een speculatief concept, maar het heeft serieuze aandacht gekregen binnen de theoretische natuurkunde. Het holografisch principe, afgeleid uit de stringtheorie, suggereert dat de informatie van een driedimensionale ruimte kan worden gecodeerd op een tweedimensionaal oppervlak. Dit principe kreeg vooral aandacht in onderzoeken naar zwarte gaten, waaruit bleek dat informatie die een zwart gat binnengaat, op de oppervlakte wordt opgeslagen, oftewel de event horizon.
Kopenhaagse interpretatie en non-lokaliteit
Non-lokaliteit is een fenomeen waarbij deeltjes of objecten op de een of andere manier met elkaar gecorreleerd zijn. De kwantummechanica laat zien dat deeltjes die in het verleden ooit interactie hebben gehad, voor altijd niet-lokaal verbonden zullen zijn en recente experimenten ondersteunen dat. Als je iets doet met een van de deeltjesparen, zal de andere in real-time reageren, ongeacht de afstand tot het andere deeltje. Dit fenomeen staat ook wel bekend als kwantumverstrengeling. Maar hoe is dit mogelijk?
Hoewel de Kopenhaagse interpretatie ons vertelt dat er sprake is van kwantumverstrengeling, geeft het echter niet aan hoe het werkt. Het idee achter het holografisch universum suggereert echter dat er op een dieper niveau van onze waargenomen werkelijkheid een ordeningsprincipe is ingebed in de vorm van ‘het veld’. In ‘het veld’ zijn ruimte en tijd verbonden met elk ander punt, waardoor interacties sneller mogelijk zijn dan de snelheid van het licht.
Conclusie: een holografisch universum?
Als we het holografisch principe toepassen op onze realiteit, zouden we kunnen concluderen dat wat we ervaren als fysieke werkelijkheid in feite slechts een projectie is van een veel diepere, onderliggende werkelijkheid. Deze theorie verklaart mogelijk ook verschijnselen zoals synchroniciteit en kwantumverstrengeling, waarbij objecten of gebeurtenissen verbonden lijken te zijn, ongeacht de afstand.
Dit roept de vraag op: zijn we ons leven aan het ervaren in een holografische projectie, waarbij elke waarneming en interactie deel uitmaakt van een veel groter geheel dat voor ons onzichtbaar blijft?