Het NLP-communicatiemodel is één van de bouwstenen die aan de basis liggen van NLP. Wanneer je de principes van dit communicatiemodel beheerst, dan ben je goed op weg om een communicatiespecialist te worden.
Aan de hand van het NLP-communicatiemodel kan worden uitgelegd hoe we informatie vanuit onze omgeving opnemen, hoe we deze verwerken en hoe deze onze neurologie beïnvloedt. Het model verklaart hoe deze verwerking weer van invloed is op ons gedrag.
Hoe zit het NLP-communicatiemodel in elkaar?
Het proces begint met een externe gebeurtenis die we waarnemen met onze vijf zintuigen en zo ons zenuwstelsel binnenkomt. Onze zintuiglijke invoerkanalen zijn:
- Visueel – alles wat we kunnen zien
- Auditief – via het gehoor, dus alles wat we kunnen horen
- Kinesthetisch – gevoelsmatig (intern of tactiel, bijvoorbeeld druk, textuur etc.)
- Olfactoir – het reukvermogen
- Gustatoir – onze smaak
Binnen NLP wordt vaak naar deze zintuiglijke kanalen verwezen met VAKOG, de beginletters van de verschillende waarnemingsvormen.
Het NLP-communicatiemodel schat dat onze vijf zintuigen tot 2.000.000 deeltjes informatie per seconde opnemen. Al deze informatie wordt gefilterd door een systeem, want al die informatie zou onmogelijk tegelijk kunnen worden verwerkt. De filters reduceren de informatie tot een hoeveelheid die onze bewuste geest kan verwerken. Binnen NLP noemen we deze filters ook wel de perceptuele filters.
De kaart is niet het gebied/ The map is not the territory
We hebben zojuist geleerd dat binnen het NLP-communicatiemodel een aanzienlijk deel van de informatie over de buitenwereld wordt gefilterd tot een behapbare hoeveelheid die ons brein kan verwerken.
Ons referentiekader wordt gevormd door onze interne referenties, dus onze ervaringen, onze metaprogramma’s en onze overtuigingen. Binnen NLP wordt dit ook wel ‘de kaart’ genoemd.
Door onze perceptuele filters hebben we een bepaalde kijk op de wereld, dit is de kaart. De uitdrukking ‘de kaart is niet het gebied’ geeft aan dat onze waarneming niet gelijk is aan de realiteit, aangezien die vervormd is door onze perceptie.
Met dat in het achterhoofd is het ook beter te verklaren waarom een verschil van mening niet altijd een aanleiding hoeft te zijn voor een discussie. Iedereen handelt namelijk vanuit zijn eigen perspectief/referentiekader en dus een andere ‘kaart’.
Door het principe van ‘de kaart is niet het gebied’ is het eenvoudiger begrip op te brengen voor iemands afwijkende mening en handelen.
